Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΟΥ...

ΣΕ ΞΕΡΩ ΛΙΓΟ ΜΑ ΠΕΘΑΙΝΩ...ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΗ...
ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ Ν' ΑΝΑΣΑΙΝΩ
ΝΑ ΤΡΕΧΑ ΡΕΥΜΑ ΣΤΟ ΒΥΘΟ ΣΟΥ..
Κ ΣΤΟ ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΟΥΡΑΝΟ ΣΟΥ..
ΝΑ ΜΟΥ ΕΓΩ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΟΥ .....
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΟΥ ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΜΑΙ...
ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΞΥΠΝΑΩ ΝΑ ΚΟΙΜΑΜΑΙ...
ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΩ ΣΑΝ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΟΥ
ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΑΣ Κ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ...
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΟΥ...
ΣΕ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΥΣ ΟΙ ΤΡΟΧΙΕΣ ΜΑΣ, ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΣΟΥ ΠΩ ΠΩΣ Σ'ΑΓΑΠΩ...ΔΕΝ ΣΥΝΑΝΤΙΟΥΝΥΑΙ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
ΠΙΑΝΩ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΣΤΟ ΣΦΥΓΜΟ ΣΟΥ
Κ ΨΙΘΥΡΙΖΩ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΣΟΥ,
ΝΑ ΜΟΥΝ ΕΓΩ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΟΥ...
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΟΥ ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΜΑΙ...
ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΞΥΠΝΑΩ ΝΑ ΚΟΙΜΑΜΑΙ..
ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΩ ΣΑΝ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΟΥ...
ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΑΣ Κ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ...
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΟΥ . . . . .